Okoó#243;#322;o 1918 roku jej ojciec notuje: óbdquo;Irenka przekró#243;#281;ca nastó#243;#281;pujó#243;#261;ce wyrazy: kocielatka (czekoladka), forfutan (fortepian), flofle (kartofle)órdquo;. Irena Kwiatkowska ma wtedy szeó#243;#347;ó#243;#380; lat, urodzió#243;#322;a sió#243;#281; 17 wrzeó#243;#347;nia 1912 roku w Warszawie. Tata ómdash; z zawodu zecer ómdash; oszczó#243;#281;dnoó#243;#347;ci wydaje na ksió#243;#261;ó#243;#380;ki. Kolekcjó#243;#281; trzyma w oszklonej szafie, któ#243;#243;ró#243;#261; przed wyjó#243;#347;ciem do pracy zamyka na klucz.

Okoó#243;#322;o 1926 roku polonistka w Gimnazjum im. Hoffmanowej, chcó#243;#261;c urozmaició#243;#380; lekcje, kaó#243;#380;e czytaó#243;#380; lektury na gó#243;#322;os z podziaó#243;#322;em na role. Irena Kwiatkowska zostaje Papkinem, Zagó#243;#322;obó#243;#261; oraz Pukiem (gimnazjum jest ó#243;#380;eó#243;#324;skie).

W 1932 roku zdaje egzamin do dziwnej szkoó#243;#322;y na tyó#243;#322;ach Teatru Wielkiego, któ#243;#243;ró#243;#261; zaó#243;#322;oó#243;#380;yli wó#243;#322;aó#243;#347;nie Leon Schiller i Aleksander Zelwerowicz. Jest to Paó#243;#324;stwowy Instytut Sztuki Teatralnej, trzyletnia szkoó#243;#322;a wieczorowa dla aktoró#243;#243;w (zajó#243;#281;cia odbywajó#243;#261; sió#243;#281; od 16.30 do 21.30).

W 1935 roku óbdquo;Gazeta Polskaórdquo; pisze o pierwszych absolwentach: óbdquo;Z narybku ó#243;#380;eó#243;#324;skiego wyró#243;#243;ó#243;#380;niamy przede wszystkim I. Kwiatkowskó#243;#261;, warunki zewnó#243;#281;trzne skierujó#243;#261; jó#243;#261; raczej w kierunku charakterystycznymórdquo;. Do zdjó#243;#281;ó#243;#380; trzyma gó#243;#322;owó#243;#281; lekko ukosem ómdash; uwaó#243;#380;a, ó#243;#380;e ma zbyt duó#243;#380;y nos, i w ten sposó#243;#243;b stara sió#243;#281; to ukryó#243;#380;. Do wojny zdó#243;#261;ó#243;#380;y zagraó#243;#380; 20 ró#243;#243;l teatralnych. Recenzenci piszó#243;#261;: óbdquo;Wybitnie utalentowana mó#243;#322;odziutka artystkaórdquo;, óbdquo;Szczery talent aktorskiórdquo;, óbdquo;Kwiatkowskó#243;#261; cechujó#243;#261; naturalnoó#243;#347;ó#243;#380;, wdzió#243;#281;k, urok, no i niezafaó#243;#322;szowana mó#243;#322;odoó#243;#347;ó#243;#380;órdquo;.

W czasie okupacji teatry (nazywane óbdquo;teatrzykamiórdquo;) wystawiajó#243;#261; za zgodó#243;#261; wó#243;#322;adz niemieckich sztuki o nastó#243;#281;pujó#243;#261;cych tytuó#243;#322;ach: óbdquo;Wesoó#243;#322;y haremórdquo;, óbdquo;Co trzeba od babyórdquo;, óbdquo;Kajaki i krzakiórdquo; oraz óbdquo;Cacko z dziurkó#243;#261;órdquo; (na przemian po polsku i niemiecku). Irena Kwiatkowska pracuje jako kosmetyczna i kelnerka.

W czasie Powstania Warszawskiego jest ó#243;#322;ó#243;#261;czniczkó#243;#261; w sztabie grupy óbdquo;Pó#243;#243;ó#243;#322;nocórdquo; (ps. óbdquo;Katarzynaórdquo;), gra w teatrze powstaó#243;#324;czym w szpitalach i piwnicach.

W 1946 roku trafia do pierwszego po wojnie kabaretu Siedem Kotó#243;#243;w w Krakowie. Mó#243;#243;wi monologi Hermenegildy Kociubió#243;#324;skiej, któ#243;#243;re pisze dla niej Gaó#243;#322;czyó#243;#324;ski. Kabaret zostaje szybko zamknió#243;#281;ty óbdquo;z powodó#243;#243;w przeciwpoó#243;#380;arowychórdquo;.

W 1947 roku zatrudnia sió#243;#281; w Teatrze Klasycznym, któ#243;#243;ry po roku ró#243;#243;wnieó#243;#380; zostaje zamknió#243;#281;ty, poniewaó#243;#380; jest teatrem prywatnym.

W 1948 roku w óbdquo;Gó#243;#322;osie Luduórdquo; ukazuje sió#243;#281; jedyna (óhellip;) niepochlebna recenzja aktorstwa Ireny Kwiatkowskiej. Jaszcz (Jan Alfred Szczepaó#243;#324;ski) pisze o braku óbdquo;socjalistycznego optymizmuórdquo;. Poznaje Bolesó#243;#322;awa Kielskiego, spikera radiowego, tó#243;#322;umacza. Bioró#243;#261; ó#243;#347;lub.

Po odwiló#243;#380;y pracuje w Teatrze Komedia, potem w Teatrze Syrena, któ#243;#243;ry wkró#243;#243;tce zasó#243;#322;ynie z fatalnych recenzji: ó#243;#380;e wystawia kiczowate widowiska rewiowe, skó#243;#322;adanki ze starych piosenek, só#243;#322;owem ómdash; rozrywkó#243;#281; nieambitnó#243;#261;. óbdquo;Gdyby nie Irena Kwiatkowska, naleó#243;#380;aó#243;#322;oby zamknó#243;#261;ó#243;#380; tó#243;#281; budó#243;#281;órdquo; ómdash; czytamy w jednej z recenzji.

Pracuje w radiu, telewizji, teatrze, filmie (serial Wojna domowa). Jej dzieó#243;#324; wygló#243;#261;da tak: o 7 rano w domu praca nad tekstem, o 10 ómdash; pró#243;#243;ba w teatrze, po 14 ómdash; nagranie w radiu lub telewizji, przed 18 ómdash; garderoba w Syrenie, o 19 ómdash; spektakl, o 22.15 ómdash; wystó#243;#281;p w kabarecie Dudek (w kawiarni Nowy Świat), po pó#243;#243;ó#243;#322;nocy w domu ómdash; praca nad tekstem.

Jest perfekcjonistkó#243;#261;, wszyscy sió#243;#281; jej bojó#243;#261;. Aktorzy ómdash; bo poprawia ich na pró#243;#243;bach, jak popló#243;#261;czó#243;#261; tekst. Radiowcy ómdash; bo potrafi nagrywaó#243;#380; w nieskoó#243;#324;czonoó#243;#347;ó#243;#380; kolejne wersje só#243;#322;uchowiska. Autorzy skeczy ómdash; bo domaga sió#243;#281; ulepszania nie doó#243;#347;ó#243;#380; zabawnych monologó#243;#243;w.

W latach 70. pró#243;#243;buje uciec od wizerunku kabaretowoómdash;estradowego. Odchodzi z Syreny, zatrudnia sió#243;#281; w Teatrze Ludowym. Gra Dulskó#243;#261; ze wspó#243;#243;ó#243;#322;czuciem ómdash; jako nieszczó#243;#281;ó#243;#347;liwó#243;#261; kobietó#243;#281;, któ#243;#243;rej wszystko sió#243;#281; rozó#243;#322;azi. Gra Aurelió#243;#281; w Wariatce z Chaillot ómdash; skupionó#243;#261;, powaó#243;#380;nó#243;#261;, bez jednego uó#243;#347;miechu.

W 1994 roku ómdash; w wieku 82 lat ómdash; Irena Kwiatkowska przechodzi na emeryturó#243;#281;, któ#243;#243;ra jest bardzo niska. Podejmuje pracó#243;#281; na umowó#243;#281;-zlecenie w nastó#243;#281;pujó#243;#261;cych teatrach: Polskim, Komedii, Syrenie, Nowym, Kwadracie. Graó#243;#380; przestaje cztery miesió#243;#261;ce temu ómdash; ostatni spektakl to Zielona Gó#243;#281;ó#243;#347; z zespoó#243;#322;em Teatru Polskiego (jako Hermenegilda Kociubió#243;#324;ska).

Mieszkaó#243;#322;a w Domu Aktora w Skolimowie. Zmaró#243;#322;a 3 marca 2011 r.