TEATRZYK „ZIELONA GĘŚ”

ma zaszczyt przedstawić
polski dramat polityczno-eschatologiczny

„Kominek zgasł”

Występują:

BARON
BARONOWA
i WIERNY, ALE CYNICZNY SŁUŻĄCY

Miejce: sala indyjska.
Czas: Północ.

BARON:
Ręce masz jak lód Idalio.

BARONOWA:
Boś to ty trupa uczynił ze mnie, Ignacy. Przez osiem lat konsumowałeś napoje wyskokowe z szantrapami, puszczając w niepamięć mnie, twoją ongiś psychologicznie wyśnioną bogdankę. Spójrz na ten kominek.

BARON:
(patrzy)

BARONOWA:
Tak samo jak on wygasła z dniem dzisiejszym ona…

BARON:
Kto?

BARONOWA:
Nie kto, tylko co. Moja miłość. Kominek zgasł.

BARON:
Idalio, przebacz!
(pada na kolana)

BARONOWA:
(wstrząsana wichurą nierzadko sprzecznych namiętności, przez zęby)
O, nie! Niech ci Bóg przebaczy, biedny Ignacy. Ja ci już przebaczyć nie mogę.
(siada przez pomyłkę na dzwonku elektrycznym)

WIERNY SŁUŻĄCY:
Pani dzwoniła?

BARONOWA:
Nie. Ale możesz wejść, Pafnucy. Bądźże i ty świadkiem mojej tragedii. Widzisz, wszystko się we mnie wpaliło. Kominek zgasł.

WIERNY SŁUŻĄCY:
(podchodzi do kominka)
Cholernie mokre drzewo, pani baronowo.

K U R T Y N A

1947