Natalia Gałczyńska (1908 — 1976), powieściopisarka, tłumaczka. Ur. 26.VIII.1908 w Kaliszu, córka Konstantego Awaliszwili (Awałowa), gruzińskiego oficera, spadkobiercy starego gruzińskiego rodu i Wiery Snaksarew. Ojciec Natalii nie powrócił z wojny, wychowywała ją oraz starszego brata, Nikołaja, matka Wiera. W roku 1928 ukończyła Kaliskie gimnazjum im. Anny Jagiellonki, w roku 1929 przeniosła się do Warszawy i zapisała na wydział historii sztuki UW.

W tym samym roku poznała poetę K.I.Gałczyńskiego i 1 VI 1930, w prawosławnej cerkwi na Pradze wzięła z nim ślub. Studia po roku przerwała i nigdy na uniwersytet nie wróciła. W latach 1931-1933 przebywała wraz z mężem w Berlinie (poeta pełnił funkcję referenta kulturalnego w Konsulacie Polskim); w latach 1934-1936 mieszkała w Wilnie, tutaj urodziłą córkę, Kirę; od 1936 roku do wybuchu wojny — w Aninie pod Warszawą.

Lata okupacji przeżyła w Warszawie, pracowała jako kelnerka w kawiarniach; działała w podziemiu. Po powstaniu, przeszła wraz z rodziną przez obóz w Pruszkowie. Po zakończeniu wojny — z rodziną w Krakowie, od 1948 w Szczecinie, od 1949 — w Warszawie. Debiutowała jako tłumaczka w roku 1949 przekładem wiersza B. Żitkowa Kubeczek pod sosenkę („Odrodzenie” nr 41).

W 1964 roku, z inicjatywy szczecińskich sztoczniowców, został zwodowany statek M/s „K.I.Gałczyński”. Natalia Gałczyńska została jego matką chrzestną. W latach 65 i 66 odbyła podróże morskie do Ameryki Południowej i na Daleki Wschód. Zaowocowały one książkami Powrót do Santa Cruz i Spotkajmy się w Bangkoku.

Zasłynęła jako tłumaczka literatury rosyjskiej, zwłaszcza opowiadań i dramatów Czechowa (Trzy siostry i Mewa). Pisała bajki (na motywach ludowych bajek francuskich) oraz powieści dla dziewcząt (pod pseudonimem Anna Glińska) (poza wspomnianymi Kasia i inne oraz Gdzie mój dom?).

Zmarła w Warszawie 22 XI 1976, pochowana we wspólnym grobie z mężem, K. I. Gałczyńskim, na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach.

Brała też udział w pracach redakcyjnych przy edycjach K. I. Gałczyńskiego „Dzieła”, t.I-V (członek Komitetu Redakcyjnego, weryfikacja tekstu, przypisy), Warszawa, „Czytelnik” 1957-1960 oraz we wszystkich wydaniach poezji K.I.G. do czasu swej śmierci.