1951
W marcu wyjazd do Krakowa, gdzie na Wawelu ogląda konserwowane figury ołtarza Wita Stwosza.
W kwietniu wspólnie z Adamem Mauersbergerem pisze sztukę o Andrzeju Towiańskim. Sztuka nie doczekała się realizacji scenicznej.
Łódzki Teatr Muzyczny zamawia nowe libretto do operetki Offenbacha — Orfeusz w piekle. Libretto Gałczyńskiego nigdy nie zostało wykorzystane.
Trzeci pobyt w Praniu upływa pod znakiem Wita Stwosza. Powstaje też cykl bajek Ezop świeżo malowany i wiersz Poemat dla zdrajcy jako reakcja na odmowę powrotu Czesława Miłosza z placówki dyplomatycznej do Polski. K.I.G. uważał, że z ojczystym krajem należy dzielić zarówno los dobry, jak i zły.
W „Czytelniku" wydany zostaje poemat Niobe, który staje się podstawą do dyskusji o twórczości Gałczyńskiego. Ma ona miejsce 15 grudnia podczas zebrania sekcji poezji Związku Literatów. Referat krytyczny wygłasza Hieronim Michalski, w obronie poety występuje Jerzy Putrament. Dyskusja kończy obowiązujący od półtora roku zakaz druku.
Pod koniec roku K.I.G. nagrywa w Polskim Radiu szereg wierszy z poematem Niobe włącznie. Taśmy zachowały się dzięki Jerzemu Kierstowi, który schował je we własnej szufladzie.
1952
W marcu następuje drugi zawał.
Po rehabilitacji, poeta odwiedza ponownie Nieborów, ale jego złego nastroju nic nie jest w stanie przerwać.
W lipcu następuje oczekiwany wyjazd do Prania. Poeta pracuje nad wierszem Księżyc. On i szkice do niego najpełniej oddają stan psychiczny K.I.
W Państwowym Instytucie Wydawniczym ukazuje się Wit Stwosz, w „Czytelniku” — tom Wiersze liryczne.
1953
Pierwszy etap odbudowy Starego Miasta poeta upamiętnił kilkoma wierszami.
W sierpniu — piąty pobyt w Praniu upływa pod znakiem wiersza Dzikie wino, satyrycznego poematu Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu oraz cyklu wierszy miłosnych — Pieśni.
Po powrocie do Warszawy poeta przygotowuje wybór swoich wierszy dla PIW-u. (Ukaże się on w roku 1954).
6 grudnia — trzeci zawał i śmierć poety.
9 grudnia — pogrzeb na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.