TEATRZYK „ZIELONA GĘŚ”

ma zaszczyt przedstawić

„Dwóch Polaków”

Występują:

SANDWICZ,
SKOCZWISKI

SKOCZWISKI:
Ja pana wykończę.

SANDWICZ:
A ja pana.

SKOCZWISKI:
Co? Dokumenty!

SANDWICZ:
Legitymacja!

SKOCZWISKI:
Czy pan wie, kto ja jestem?

SANDWICZ:
A czy pan wiesz, z kim masz zaszczyt?

SKOCZWISKI:
Nie wiem, ale sądząc z pańskiego plugawego wyglądu, przypuszczam, że nie słyszał pan nawet o Heraklicie z Efezu.

SANDWICZ:
Nie. Mam w Efezie pańskiego Heraklita. Precz z Heraklitem z Efezu!

SKOCZWISKI:
Co? Niech żyje Heraklit z Efezu!

SANDWICZ:
(daje mu w twarz)

SKOCZWISKI:
Jak?
(daje mu w twarz)
Pauza dziejowa

SANDWICZ:
Czy pana boli?

SKOCZWISKI:
O tak. Cierpię.

SANDWICZ:
I ja. Cierpimy. A znowu na jednej mapie nas nie było.

SKOCZWISKI:
Niemożliwe.

SANDWICZ:
Znowu intrygi.

SKOCZWISKI:
Przeklęta Europa.

SANDWICZ:
Ma pan lusterko? Czuję, że jagodyy mi puchną.

SKOCZWISKI:
I mnie. Dobrze by było jakiś gorący kompres. Ma pan kuchenkę elektryczną?

SANDWICZ:
Mam, ale kontakt zepsuty.

SKOCZWISKI
(jadowicie)
Był to pewnie pański jedyny kontakt z rzeczywistością?

SANDWICZ:
To nie pański interes. A kuchenki też nie ma. Zgubili.

SKOCZWISKI:
Kto zgubił?

SANDWICZ:

Nie wiem. Ot, zgubili i koniec. Od kuchenki został ino tylko sznur.

SKOCZWISKI:
(jak echo)
Ostał ci się ino sznur.

ćwiatła ciemnieją; wiatr

K U R T Y N A

1946, pierwodruk: «Przekrój» 1946, nr 63